လွယ်လွယ်လေးလည်းကောင်းပါတယ်

နွေရာသီပူအိုက်သော ကာလမို့ ထင်ပါရဲ့……။ ခင်မြင့်ဟာ ဘောလီအင်္ကျီလေးသာ ဝတ်ပြီး အိပ်ပျော်နေ၏။ အိုက်စပ်ပူလောင်နေသဖြင့် လူးလွန့်ရင်းနှင့် ခါးကထမီဟာလည်း ပေါင်ရင်းထိကို လန်တက်နေသည်။ သတိရလို့ကြည့်လိုက်တော့ မိမိကိုယ်သည် ခင်မြင့်၏ ကုတင်ဘေးတွင် မတ်တပ်ရပ်လျှက်သား ရှိနေသည်ကို သိရှိလိုက်ရသည်။

အတွေ့အကြုံမရှိသေးတဲ့ လူပျိုသိုးလေးတစ်ယောက်နှယ် ရင်တစ်ခုလုံး တုန်ရီနေသလို ဒူးများကလည်း မနိုင်ချင်အောင် ဖြစ်လာသည်။ ညွတ်ခွေကျလာသဖြင့် ကုတင်ကို အားပြုလိုက်မိ၏။ သိမ့်ကနဲ ကုတင်လှုပ်သွားသဖြင့် ခြင်ထောင်အတွင်းမှ ခင်မြင့်သည်…

“….ကိုလွင်လား….. လာလေ… ဘာပြုလို့ ကုတင်ဘေးမှာ ရပ်နေတာလဲ……”

ဆိုတဲ့ ခင်မြင့်ရဲ့ အိပ်ချင်မူးတူးခေါ်သံကြောင့် မောင်မောင်တစ်ယောက် ညို့ချက်မိသလို ဆတ်ကနဲ ကုတင်ပေါ်က ခြင်ထောင်ထဲကို ရောက်သွားရသလို လူဟာလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်နေရသည့်အဖြစ်……။

“…..ကိုလွင်… ဘာဖြစ်နေတာလဲ.. တလှုပ်လှုပ်နဲ့….”

လို့ပြောဆိုပြီး မောင်မောင်ရဲ့ကိုယ်လုံးကို သူမဘက်ဆွဲလိုက်သည်။ ဒိတ်ကနဲ ရင်အစုံဟာ အပြင်ကို ပြုတ်ထွက်သွားပလားဟုပင် ထင်မှတ်လိုက်ရသည်။

နွေးထွေးနူးညံ့သော ခင်မြင့်ရဲ့လက်အစုံနဲ့ အဖက်ခံလိုက်ရတော့ မောင်မောင်တို့ သွေးဆူလာပြီး အေးအေးမော်နဲ့ ဖိုက်ဖူးတဲ့ အတွေ့အကြုံကလည်း သူ့ကို တွန်းအားပေးနေသည်မို့ မောင်မောင်ရဲ့လက်တွေဟာ ခင်မြင့်ရဲ့နောက်ကျောကို သိုင်းယှက်ဖက်တွယ် လိုက်ပြီး နီထွေးစွတ်စိုနေတဲ့ ခင်မြင့်နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ဖိကပ်နမ်းစုပ်လိုက်သည်။

“…..ဟင်း…ဟင်း….ဟင်း…..”

ပူနွေးချိုမြိန်သော အနမ်းစကြောင့်ပင်ထင်….. ခင်မြင့်သည်လည်း အချစ်သွေးတို့ ထကြွလာချေပြီ။ မောင်မောင်သည် နောက်ကျောမှနေ၍ ခင်မြင့်ရဲ့ဘော်လီအင်္ကျီချိတ်တွေကို ဆွဲဖြုတ်ကာ ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဆွဲပါကိုင်ပါများသဖြင့် ဖောင်းကားပြည့်ဖြိုး လုံးမောက်နေတဲ့ ခင်မြင့်နို့ကြီးနှစ်လုံးကို သူ၏လက်များဖြင့် အသာအယာ အုပ်ကိုင်ပြီး ဖွဖွရွရွလေး ပွတ်ပေးခါ မတ်တောင်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ချောင်းကြားမှာ ဖိကြိတ်ပွတ်ချေလိုက်တော့…..

“……အာ့… အင်း….. ဟင်း…. အို… ကိုလွင်…. အင့်…..”

ခင်မြင့်ခါးလေး ကော့တက်ရင်းက မပွင့်တပွင့် ငြီးငြူမှုပြုလိုက်၏။ မောင်မောင်ရဲ့ လက်အစုံကလည်း သူမရဲ့ ပေါင်တွင်းသားတဝိုက်ကို ကတုံကရင်ကြီးနဲ့ ပွတ်သပ်ပေး၏။ ဖူးဖူးရွရွ အဖုတ်ကလေးတဝိုက်မှာတော့ စောက်မွှေးတွေက ထိုးထိုးထောင်ထောင်မို့ မောင်မောင်ဆုပ်ဆွဲလိုက်သည်။

“…..အိုး….. နာလိုက်တာ…. ကိုလွင်ရယ်…… တအားဆုပ်ဆွဲတာကိုး…… ဟွန်း….”

ခင်မြင့် တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေရင်းမှ မပွင့်တပွင့် တိုးတိုးလေး ကြိတ်၍ ပြောလိုက်၏။ ဘယ်အချိန်က ချွတ်ချလိုက်မှန်းမသိ မောင်မောင်ခါးတွင် ပုဆိုးမရှိတော့။ သူ့ပေါင်တွင်းပိုင်း ပေါင်သားများနှင့် ခင်မြင့်၏ အိစက်ကြီးမားသော ပေါင်လုံးကြီးများ နွေးထွေးစွာ ထိတွေ့မိကြ၏။ ဝိုးတဝါးအလင်းရောင်အောက် ခြင်ထောင်အတွင်းမှာတော့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနှင့် အဝတ်များ လှုပ်ရှားသံများကိုသာ ကြားနေပြီး… နှစ်ဦးစလုံး စကားပြောသံ တိတ်နေကြ၏။

ခင်မြင့်၏ တသွေးတမွေး ကိုယ်လုံးလေးကို မောင်မောင် ပွတ်သပ်နှိုးဆွနေသည်ကို ခင်မြင့် ယားယံစွာခံစားရင်း တွန့်ကနဲ ဆတ်ကနဲ… လိမ်ကော့တက်သွားရရှာပြန်သည်။

“….ဘာတွေလုပ်နေမှန်းမသိဘူး…. ခါထဲမှ….”

မောဟိုက်တုန်ရီသံဖြင့် ခင်မြင့်ရဲ့ အသံလေးများက မောင်မောင့်ရင်ကို လှုပ်ခတ်သွားစေသည်။ ဖိုမ…အထိအတွေ့ကြောင့် နှစ်ယောက်စလုံးမှာ တုန်တုန်လှုပ်လှုပ်ဖြင့် ကိုယ်တွယ်စမ်းသပ်နေမိကြပြန်၏။

မောင်မောင်လက်တစ်ဖက်က ခင်မြင့်၏ ဖောင်းအိနေသော စောက်ဖုတ်ကလေးကို စမ်းပြီး အကွဲကြောင်းအလိုက် အထက်အောက် ပွတ်သပ်ပေးမိသလို… ခင်မြင့်၏ လက်တစ်ဖက်ကလည်း မောင်မောင်၏လီးကို ဆုပ်ကိုင်ဖြစ်ညှစ်ပေးသဖြင့် ပူနွေးနူးညံ့သော အထိအတွေ့လေးများကြောင့် လီးကြီးမှာလည်း တဖြေးဖြေး မာတင်းလာပြီး ထောင်ထလာလေသည်။ မောင်မောင်ရဲ့ အရွယ်နှင့်မမျှသော လီးကြီးက ခင်မြင့်လက်ထဲဝယ် ပြည့်ဖြိုးတင်းမာကာ လက်တဆုပ်စာလောက် ကြီးထွားလွန်းလှ၏။

ခင်မြင့်သည် သန်းလွင်နှင့် အိမ်ထောင်ကျသည့် တစ်ပတ်ကျော်ကျော်အတွင်းမှာ ညစဉ်ထိတွေ့ အလိုးခံဖူးပြီး သန်းလွင်ရဲ့လီးကို ကိုင်တွယ်ဆုပ်ကိုင်ခဲ့ဖူးပေမယ့် ယခုလောက် မကြီးထွားဟု စိတ်ထဲမှာ ထင်မှတ်မိလိုက်ပေမယ့် ကာမရဲ့လောင်မြိုက်မှုကြောင့် စဉ်းစား တွေးခေါ်မှုခွန်အားများမှာ ယုတ်လျော့နည်းပါးစေလေသည်။ တက်ကြွလှုပ်ရှားမှုတွေက ခင်မြင့်ကို ချုုပ်ကိုင်လွှမ်းမိုးလျက်ရှိ၏။ တစ်ခုဘဲ ခင်မြင့်စိတ်ထဲမှာ စနိုးစနောင့်ဖြစ်မိသည်။

သန်းလွင်၏ချွေးနံ့သည် အနည်းငယ်စူးလှ၏။ ယခု အမှောင်ထဲ၌ မိမိကို အားပါးတရကြီး ဖက်ပွေ့ပွတ်သပ်နေသော အနံ့ကတမျိုး။ တခါတရံ ချွေးနံ့က စူးရှသလိုရှိပြီး တစ်ခါတရံ မွှေးမွှေးလေး ချိုအီနေပြန်သည်ကိုတော့ ခင်မြင့် တဒင်္ဂစဉ်းစားမိလိုက်သလိုရှိသည်။

“…..ကို…..ကိုလွင်…..”

ခင်မြင့် ကြီးထွားသန်မာသော လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း တိုးညှင်းစွာခေါ်ကြည့်၏။ တုန့်ပြန်သံ ထွက်မလာဘဲ ပြင်းထန်သော အသက်ရှူသံနှင့်အတူ နှာခေါင်းမှ ပူနွေးသော သက်ပြန်လေက ခင်မြင့်၏ မျက်နှာကို ရိုက်ခတ်လာသည်။ တဆက်ထဲမှာဘဲ လက်တွေက မိမိရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကို ထိုးနှိုက်ကလိပေးနေသလို လုံးကျစ်မာခဲနေတဲ့ နို့တွေကိုလည်း တဖက်စီ တလှဲ့စီ စို့ပေးခြင်းကို ခံစားလိုက်ရပြန်တော့ ခင်မြင့် မတူသော ဖိုမဆိုသော အထိအတွေ့တွေက ခင်မြင့်အား ရစ်ပတ်ချုပ်နှောင်လာသဖြင့် ရုန်းထွက်နိုင်စွမ်းတွေ လွင့်မျောကုန်ပြီဖြစ်သည်။

မောင်မောင်ကလည်း တလုံးတပါဒမျှ ပြောဆိုမနေတော့ဘဲ သူမကို အပျိုဘဝထဲက ပိုးပန်းပြီး စိတ်မှန်းနဲ့ ဂွင်းတိုက်ခဲ့ရပေါင်းများလှပြီမို့ ယခုလက်တွေ့ အပိုင်နှိပ်ရန်ကိုသာ စိတ်စောစွာ ပြုမူနေလေရာ ဘာဆိုဘာမှ အပိုပြောမနေတော့…။ ဆရာ့ဆရာကြီးတွေရဲ့ သင်ကြားပို့ချချက်တွေ၏ သင်ခန်းစွာတွေကို နံပါတ်စဉ်အလိုက် ကာမရဲ့ သော့ချက်များကိုသာ တွင်တွင်ကြီး ဖွင့်လှစ်ဖို့ ကြိုးစားနေလေတော့သည်။

“….ဟင်း…. ဟင်း… အီး…. အား….. ယားတယ်… အဟင့်… ဟင့်…..”

တုန်ရီလှိုက်ဖိုသောအသံ တိုးညှင်းစွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ခင်မြင့် ဂနာမငြိမ်တော့ ပေါင်တွေကို ချဲ့လိုက်စုလိုက်နဲ့ ရာဂသွေးတွေ ဆူကုန်ပြီဖြစ်သည်။ သူမရဲ့စောက်ဖုတ် အတွင်းသားနံရံများကလည်း တလှုပ်လှုပ်၊ တရွရွနဲ့ အရည်ကြည်များ ရွှဲရွှဲစိုစေပြန်၏။

မောင်မောင်သည် သူမ၏ပေါင်နှစ်ဖက်ကြား ဒူးထောက်၍ အနေတော်ဖြစ်အောင် နေရာယူလိုက်ပြီး ခင်မြင့်၏ ပြည့်ဖြိုးအိစက်နေသော ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားမြှောက်ပင့်၍ သူ့ပေါင်ပေါ် တင်လိုက်သည်။ ပူနွေးသော လီးထိပ်၏ အထိအတွေ့က ခင်မြင့်၏ စောက်ခေါင်းဝမှတဆင့် တကိုယ်လုံးသို့ ပျံ့နှံ့စီးဆင်းစေသည်မို့ မချင့်မရဲသော ဝေဒနာတစ်ရပ်ကို ခံစားလိုက်ရပြန်သည်။ လီးကို စောက်ခေါင်းဝတွင် တေ့ထောက်ပြီး ဂျိုင်းအောက်သို့ လက်လျှိုသွင်းပြီး ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို အားပြုကိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ နွေးထွေးအိစိုသော ခင်မြင့်၏နှုတ်ခမ်းကို ငုံခဲဖိကပ်ပြီး သူ၏လီးကို ဖိသွင်းလိုက်သည်။

“…….ဗြစ်….. ဗြစ်…. အာ….. အီး…. ဗြစ်….. စွပ်…….”

“……အား… အ…. မလေး….. ကျွတ်… ကျွတ်….”

လီးကြီးဝင်သွားပုံက ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးပင်။ စောက်စိထိပ်လေးကို ထိုးဖိပြီးမှ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဖိဖိပြီး ထိုးဝင်သွားခြင်းဖြစ်ရာ ဆီးခုံတစ်ခုလုံး ထူပူ၍ ကျင်တက်သွား၏။ ပြည့်သိပ်ကြပ်သိပ်နေသော အထိအတွေ့ကြောင့် ခင်မြင့်မှာ ချွေးလေးများပင် ပျံလာသည်။ ကျယ်လောင်သော အသံဖြင့်လည်း မငြီးတွားရဲ။ အပေါ်ထပ်မှာ အိပ်နေကြသော သန်းလွင် အဖေ၊ အမေတို့ နိုးသွားမှာစိုးသဖြင့် အံကြိတ်ကာ အသားလေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်သည်အထိ မာန်တင်း၍ ခံလိုက်ရသည်။

“…..ဗြစ်… ဗြစ်…… ပလပ်…. ပြွတ်… ပြွတ်….. ဒုတ်…. အား… အ……”

တင်းတင်းမာမာကြီး တိုးဝင်နေသော လီးကြီးက တဖြေးဖြေး နစ်ဝင်နေရာမှ ရုတ်တရက် ဗြစ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ အသံတွေနဲ့အတူ စောက်ခေါင်းအတွင်းသား သားအိမ်ဝအထိ စူးစူးနစ်နစ်ကြီး ဝင်ရောက်လာသဖြင့် ခင်မြင့်အလန့်တကြား

”….အား..”

ဟု အံကြိတ်၍ အော်ဟစ်လိုက်မိရင်း မောင်မောင်၏ ရင်ဘတ်ကြီးကို ဆီး၍တွန်းထားလိုက်ရသည်။ တစ်ပတ်ကျော်ကျော် အလိုးခံထားဖူးသည့် စောက်ဖုတ်က အခုချိန်ထိ ကျိန်းနေဆဲ ကြပ်နေဆဲမို့ မောင်မောင်၏ စံချိန်မှီ ကြီးထွားရှည်လျားလွန်းသော လီးကြီးဒဏ်ကို အလူးအလဲ ခံစားနေရသည်။ တွန်းထားသော လက်နှစ်ဖက်မှာ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ တဟင်းဟင်းနဲ့ မာန်ထနေသော မောင်မောင် အရှိန်ကိုမလျှော့ဘဲ ဖိ၍လိုးလိုက်ပြန်သည်။

“….အာ့… အား…. အို့.. အို့.. ကျွတ်….. ကျွတ်….. အမလေး…. နာ…. နာတယ်….. အို… ကိုလွင်…. ရယ်….. ဒီကနေ့မှ… ကိုလွင့်လီးက…. အကြီး…. ကြီး… ဖြစ်နေပါလား…. ကိုလွင်ရယ်……. ရှီး…. ကျွတ်… အ…….”

“…..ပြွတ်…. စွတ်…. စွတ်…. စွိ….. ထုတ်…. အာ့…. အမ့လေး…. တော်….. တော်ပြီ…… အင့်…. အား….. နာတယ်….. နာ…. တယ်…… ကျွတ်…. ကျွတ်……..”

နာကျင်စူးရှစွာ ပြောဆိုလာသော ခင်မြင့်ရဲ့ တိုးလျှိုးတောင်းပန်သံကြောင့် မောင်မောင်က အလိုးအညှောင့်ကို ရပ်ပြီး ရုန်းကန်ဖယ်ရှားနေသော ခင်မြင့်ရဲ့ လက်အစုံကို ဖယ်ရှားကာ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသော သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ်ငုံခဲစုပ်ယူလိုက်ပြီး သူမရဲ့နို့တွေကို ဖွဖွလေးပွတ်လိုက်၊ တင်းကနဲနေအောင် ဆုတ်ချေနယ်ဖတ်လိုက်၊ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ချမ်းကို ပွတ်သပ်ပေးနေပြန်ရာ ခဏကြာတော့ ခင်မြင့် ရုန်းကန်ဖယ်ရှားခြင်းများ ငြိမ်သက်သွားသလို ပေါင်နှစ်လုံးကလည်း ရမ်းခါနေလေတော့၏။

“….ဒီနေ့ညလို အဖြစ်မျိုးကို တစ်သက်လုံး မေ့လို့ရနိုင်တော့မှာ မဟုတ်တော့ဘူး…. မောင်မောင်…….”

ဒိတ်ကနဲ ထိတ်လန့်အံ့သြကာ ရုတ်ချည်းပင် သူမပေါ်မှ မှောက်လျှက်မှေးနေသော မောင်မောင် ခေါင်းနပန်းကြီးကာ ဆတ်ကနဲ ခေါင်းထောင်၍ သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးဘေး တစ်ဖက်ကို တံတောင်ဖြင့်ထောက်၍ အံ့သြသောအမူအရာဖြင့် ခင်မြင့်အားကြည့်ရင်း….

“…..နင်…… နင်…. ခင်… ခင်မြင့်…. ငါ့ကို….. မှတ်…. မှတ်မိသွား…….”

“..အင်း…. အစကတော့…. နင်မှန်းမသိဘူး….။ ငါ့စောက်ဖုတ်ကလေးထဲ…. နင့်လီးကြီး ဝင်သွားတော့ ငါ့ယောကျ်ားလီးက ဒီလောက်လည်းမကြီး ရှည်လည်းမရှည်တော့ ငါ့သံသယစိတ်ကို ကြီးထွားလာတယ်ဟ….။ ပြုတ်ကျလာတဲ့ ခြင်ထောင်ကို နင်ဖယ်ပစ်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ မှန်အိမ်က အလင်းရောင်လေးနဲ့ပဲ ငါအားစိုက်ကြည့်လိုက်တော့ ငါ့ယောကျာ်းမဟုတ်ဘဲ နင်ဆိုတာ ငါသေသေချာချာကြီး သိလိုက်ရတယ်…”

“….ဒါဆိုလည်း…. ခင်မြင့်ရယ်….. အဲဒီအချိန်ထဲက ရုန်းကန်ဖယ်ရှားပစ်လိုက်ပေါ့….”

“အင်း…. ခက်တော့ခက်သားဟ… မောင်မောင်ရ…။ မိန်းမသားဘဝဆိုတာ ဒီလိုပါဘဲ…။ ကြိုက်ချင်ကြိုက် မကြိုက်ချင်နေ ချစ်တာမချစ်တာ အသာထား…. စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးဝင်သွားပြီဆိုရင်တော့ စောက်ပတ်က လီးကို မထွေးချင် မအံချင်ဘူး ဖြစ်နေပြန်ရော.…။ စောက်ဖုတ်က လီးကြီးကို ဖြစ်ညှစ်ဆုပ်ထားပြီး စောက်ပတ်ကွဲပြဲသည်အထိ အလိုးခံချင်ကြတော့တာပါဘဲဟာ….။ ဒါပေမဲ့…….”

“…ဘာဒါပေမဲ့လဲ…”

ခင်မြင့်ရဲ့ မိန်းမဘဝဒဿနကို တမေ့တမော နားစိုက်ထောင်ရင်းမှ ခင်မြင့်ရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ပွတ်သပ်ဆုပ်ကိုင်ရင်း ပြန်လည်မေးခွန်းထုတ်လိုက်မိသည်။

အရည်တွေ တအားထွက်တာကိုး…..”

စကားကို အပြန်အလှန် ပြောဆိုနေရင်းမှ မောင်မောင်သည် တွဲလဲကျ ရမ်းခါနေတဲ့ ခင်မြင့်ရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ဆွဲယူ ဖြစ်ညှစ်ဆုပ်ချေလိုက်၏။

“….အား…. ဟင်း… ဟင်း…… အား….. တမျိုးကြီးဘဲ….. မောင်မောင်…… ငါ…. အားမရဘူး.…. ဆောင့်… ဟာ…. နာနာလေး…..”

မောင်မောင်ကလည်း ဖိုးကျိုင်းတုန်ဖြစ်သွားကာ ဆွဲကိုင်ဆုပ်ချေနေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လွှတ်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ ပခုံးနှစ်ဖက်ကို လက်များဖြင့် ဆွဲကိုင်အားပြုပြီး အသားကုန် ပစ်ပစ်ဆောင့်လေသည်။

“…..အင့်….. အင့်…… စွတ်….. စွတ်….. ဘွတ်….. ဘွတ်….. အင့်… ဟီး……. ကျွတ်….. ကျွတ်….. ဗြစ်….. ဗြစ်…… ဘူ… ဘွတ်……..”

ဒုတိယအချီမို့ စောက်ခေါင်းကလည်းကြပ် အရည်တွေကလည်း ရွှမ်းစိုနေသည်မှာ လေအဝင်များပြီး လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်လိုက်တိုင်း အီးပေါက်သံကဲ့သို့ လေသံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။

လိုးနေကျ သန်းလွင်၏ လီး မဟုတ်ဘဲ….. သူစိမ်းလီးတစ်ချောင်း အဝင်ခံရပြီမို့ အသစ်အဆန်းတမျိုးလိုပင် အီဆိမ့်အောင် ကောင်းသွားရသူကတော့ ခင်မြင့်ပင် ဖြစ်၏။ ခေါင်းအုံးပေါ် ခေါင်းစိုက်အားပြုပြီး လက်နောက်ပြန်ဖြင့် မမှီမကမ်း မောင်မောင်ရဲ့ ပေါင်တွေကို ဆွဲကိုင်အားပြု ဖိကပ်သလို သူမ၏ဖင်ကြီးကိုလည်း နောက်သို့ ကော့ကော့ပေးကာ အလိုးခံလိုက်မိလေသည်။

“…..ပြွတ်…. ပြွတ်…… စွတ်….. စွတ်…. ဗြွတ်….. ဗြစ်……”

ဆောင့်ချက်တိုင်းမှာ အားပါပြီး ပြင်းထန်လွန်းလှသည်။ ခင်မြင့်ဖင်ကြီးနှစ်လုံးမှာ လှိုင်းထ၍ တုန်တုန်သွားသလို နို့ကြီးနှစ်လုံးကလည်း ဘယ်ညာ ရမ်းခါ၍ပင်နေ၏။

နှစ်ဦးစလုံး ကာမအထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်လာကြပြီး အသက်ရှူသံများ ပြင်းထန်နေ၏။ မောင်မောင်ကလည်း သူမ၏ တင်ပဆုံကို လက်ဖြင့် တဖျန်းဖျန်းရိုက်ကာ အားမာန်အပြည့်ဖြင့် လိုးဆောင့်နေလေ၏။

“…ဗြစ်…. ဗြစ်….. စွတ်…. စွတ်…… ဘွတ်….. အ… အား… အ….. အ…… ဟင်းဟင်း….”

ခင်မြင့် မျက်တောင်လေးများ မှေးစင်းသွားပြီး သူမ၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ သုတ်ရည်များကို ပျစ်ကနဲ ပန်းထုတ်ရင်း ငြိမ်သက်သွားသည်နှင့် မရှေးမနှောင်းမှာပင် လေးငါးဆယ်ချက် ဖိဆောင့်လိုးလိုက်ရင်းမှ မောင်မောင်တင်ပါးများ ခွက်ဝင်သွားအောင် လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်များကို ခင်မြင့်၏ စောက်ခေါင်းကျဉ်းလေးထဲကို ပန်းထုတ်လိုက်ရင်းမှပင်….. နှစ်ဦးသား ကုတင်ပေါ် မှောက်ရက်အနေအထားဖြင့် မိန်းမော၍ သွားလေတော့သည်။

“…..ဟေ့ကောင်…..မောင်မောင်…..”

“…ဟာ….ကိုထွန်းလွင်…”

အိမ်ထဲမှ ခေါင်းစုတ်ဖွားနှင့် ထွက်လာသော မောင်မောင်အား အသံများကပ်၍ ခေါ်လိုက်သော ထွန်းလွင်၏ စကားသံကြောင့် အလန့်တကြား ခေါင်းမော့၍ တုန့်ပြန်ထူးလိုက်ရမိသည်။

“….ညှော်တွေများနေပြီ ထင်တယ်….”

“…ဗျာ….ဘာ…ညှော်မိရမှာလဲ…..”

“…..စောက်ဖုတ်ညှော်….စောက်ဖုတ်…..”

“….ခင်များကတော့ လုပ်ပြီ….. မဟုတ်က ဟုတ်က……”

“…….ငါသိပါတယ်…. မောင်မောင်ရာ…..။ မနေ့ညက တစ်ညလုံး…. ငါ့ညီမခင်မြင့်နဲ့ မင်းတစ်ညလုံး ဖိုက်ကြတာ…..”

“…..အိုး….ခင်…ခင်….ခင်များ….”

မောင်မောင် ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်စွာ နောက်သို့ ခြေတစ်လှမ်း ဆုတ်လိုက်မိရင်းမှ… စကားကို ထစ်ငေါ့စွာ ပြောဆိုရေရွတ်လိုက်မိရသည်။

“….မကြောက်ပါနဲ့… မောင်မောင်ရာ….. မင်းကို ငါဘာမှမလုပ်ပါဘူး….. စိတ်ချနေစမ်းပါ…”

“….အင်း…..တော်ပါသေးရဲ့ဗျာ….။ နို့မို့ဆို…. ခင်များရဲ့ ပွဲသိမ်း လက်သီးချက်မိလောက်ပြီ မှတ်တာ…..”

“…..မိန်းမနဲ့ယောကျာ်းဆိုတာ ထိမိရင် မီးပွင့်တယ်ဆိုတာ ဓမ္မတာပါဘဲကွာ…။ သူလည်း စောက်ဖုတ်ထဲ လီးဝင်သွားပြီးဆိုတော့…။ အင်း…. ငါကတော့ ပြဿနာမရှာပါဘူးကွာ…။ ဒါပေမဲ့… မင်း… သန်းလွင်ကိုတော့ ဂရုစိုက်ကွာ….။ တော်ကြာ မယားထိ ဓားကြည့်ဆိုတာ ဖြစ်နေဦးမယ်….”

“…..ဟုတ်ကဲ့… ပါ…. ကိုထွန်းလွင်… ရာ…..”

ပြီးပါပြီ။